محبت مادر به فرزند یکی از ارزشمندترین و پایه‌گذارترین احساسات در روابط انسانی است. عشق و محبتی که مادر به فرزند خود نشان می‌دهد، ریشه در بی‌دریغی، وفاداری و شکیبایی دارد. این ارتباط بین مادر و فرزند یک رابطه فیزیولوژیک نیست، بلکه یک اتصال عاطفی و روحانی است که بر اساس ارتباط بین دو انسان ایجاد می‌شود.
دریافت محبت و نگهداری از نیازهای فرزندان به عنوان مادر علاوه بر تامین نیازهای فیزیکی شامل غذا، آب، راحتی و مراقبت های پایه‌ای، شامل ارائه الگوهای نقش و مقام مثبت، حمایت احساسی، ارتباط عمیق و قابل اعتماد، اعتنا و مواجهه مثبت و یادگیری رفتارهای اجتماعی و اخلاقی نیز است.
مادر به عنوان اولین بالادستی در زندگی فرزند، توانایی شناخت و حس کردن نیازها و اندیشه‌های فرزند خود را دارد؛ بنابراین می‌تواند بهتر واکنش نشان دهد و نیازهای آن را برآورده سازد. محبت و اهتمام مادر می‌تواند به ارتقای رشد و توسعه شخصیتی فرزندان کمک کند و پایه‌ای استوار برای ایجاد اعتماد به نفس و امنیت در دل فرزند شکل دهد.
علاوه بر این، محبت مادر به فرزندان نقش بسیار مهمی در شکل گیری روابط اجتماعی و اخلاقی فرزندان دارد. ارتباط عمیق و معنوی مادر با فرزندانش، ایجاد یک محیط امن و دلپذیر برای یادگیری اصول و ارزش‌های مثبت است. این محبت و اهتمام مادر باعث تقویت ارتباط چهره به چهره و ارتباط معنوی در خانواده می‌شود و نیز باعث ایجاد یک نقطه پناه برای فرزند در مواجهه با نگرانی‌ها و دشواری‌های زندگی می‌شود.
محبت مادر به فرزند یک پدیده عمومی و فراگیر است و در تمام فرهنگ‌ها و جوامع به‌عنوان یک ارزش بالقوه قدرتمند شناخته می‌شود. این ارتباط به عنوان یک تجربه یکتا و بی‌نظیر در زندگی تلقی می‌شود و کمک می‌کند تا دستاوردهای زندگی فرزندان به عنوان یکی از منجی‌های خوشبختی، رضایت و رشد شخصیتی و اجتماعی عمل کند.
در نهایت، محبت مادر به فرزندان به طور معمول به خطر و آزمون گذاشته نمی‌شود و در تمام طول عمر وجود دارد. این عشق بی‌قید و شرط، باعث ایجاد ارتباطی محکم و پایدار بین مادر و فرزند می‌شود و نقش اساسی را در سلامت روانی و اجتماعی فرزندان برعهده می‌گیرد. بنابراین، محبت مادر به فرزند یکی از عوامل مهم و ضروری برای رشد سالم فرزندان است و به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین ارزش‌ها در جامعه شناخته می‌شود.
